İşte zamanı geldi. Hayatımın bir devrini kapayım, yeni devrini açmanın vakti geldi. Bu akşam Ankara'daki son saatlerimi yaşıyorum. Artık Ankara maceramın sonuna geldim. Yeni maceralara yelken açıyorum.
Ben genellikle fazla bağlanan insanlardanım, bazı şeyleri zor bırakırım. Her ne kadar burada olmak istemeyip yıllardır kendimi yırtsam da, ayrılık vakti gelince zor geldiği doğrudur. Alıştığım (nefret etmiş olsam bile) bir işim, sevdiğim arkadaşlarım, her gün bayılarak kendimi attığım yatağım, sevdiğim sevmediğim insanlar, kardeşim, anneannem... Geride bırakması zor oluyormuş meğer. Ama sürekli şunu düşünüyorum. Bana iyi gelecek. Artık daha az sorumluluk ve daha az stres ile mutlu olacağım. Hastalıklarım geçecek. Gitmem lazımdı. Gidiyorum.